Roman Workshop: Dodatki/Amiga/Budowa

68000 -	procesor 16-bitowy (16-bitowa szyna danych, 32-bitowa architektura wewnętrzna), taktowany zegarem 7 MHz, montowany w A500, 500+, 600, 1000, 2000 i CDTV. Pomimo 32-bitowej architektury, jednostka arytmetyczno- logiczna (ALU) tego procesora nie umożliwia w pełni, wykonywania dzielenia i mnożenia z taką dokładnością (wynik dzielenia nie może być większy niż 65535, a mnożenia 655359). Z tego powodu w programach stosuje się różne algorytmy, umożliwiające ominięcie tych ograniczeń. Ponadto procesor ten nie jest w stanie zaadre- sować więcej niż 16 MB pamięci RAM. Większość starszych programów ma swoje wersje dla tego procesora.
68010 -	od poprzednika różni się wyższą częstotliwością pracy 14 MHz, dodanymi trzema rejestrami wewnętrznymi: VBR (Vector Base Register), SFC (Source Function Code) i DFC (Destination Function Code) oraz rozszerzoną o kilka instrukcji listą rozkazową. Tak jak wcześniejszy model, adresuje tylko do 16 MB pamięci. Nie był fabrycznie montowany w żadnym modelu Amigi i nie spotyka się programów, które by go wymagały.
68020 -	procesor 32-bitowy, taktowany zegarem 14, 28 lub 33 MHz, montowany w A1200, 2500, CD32 i tańszych egzemplarzach A3000. W porównaniu z poprzednikami ma znacznie rozszerzoną listę instrukcji i nowe, rozbudowane tryby adresowania. Zawiera też wewnętrzną (Internal) pamięć cache dla kodu (InstCache). Wersja EC ma 24-bitową szynę adresową (adresuje do 16 MB pamięci). Sporo programów ma oddzielne wersje dla tego procesora oraz wcześniejszych modeli MC68000/68010.
68030 -	procesor 32-bitowy drugiej generacji (G2) z wbudowaną jednostką MMU, taktowany zegarem 16, 28, 33, 42 lub 50 MHz, montowany w A3000 i tańszych egzemplarzach A4000. Zawiera wewnętrzną (Internal) pamięć cache dla kodu (InstCache) i danych (DataCache). Wersja EC nie posiada jednostki MMU (jest żadko spotykana). Wymagają go średniorozbudowane programy.
68040 -	procesor 32-bitowy trzeciej generacji (G3) z wbudowaną jednostką MMU i koprocesorem matematycznym (FPU), taktowany zegarem 25, 33, 40 lub 50 MHz, montowany w A4000. W porównaniu z poprzednikami ma rozszerzoną listę rozkazową, nie tylko o instrukcje FPU. Posiada też wewnętrzną (Internal) pamięć cache dla kodu (InstCache) i danych (DataCache). Wersja EC nie posiada jednostki MMU i koprocesora FPU (jest bardzo żadko spotykana). Wymagają go bardziej rozbudowane programy.
68060 -	procesor 32-bitowy trzeciej generacji (G3) z wbudowaną jednostką MMU i FPU, taktowany zegarem 50, 66 lub 80 MHz, montowany w droższych egzemplarzach A4000. Posiada wewnętrzną (Internal) pamięć cache dla kodu (InstCache) i danych (DataCache). Wersja EC nie posiada jednostki MMU i koprocesora FPU (jest prawie nie spotykana). Wymagają go najbardziej rozbudowane programy.

Wszystkie nowsze procesory z rodziny MC680x0 są kompatybilne ze starszymi modelami, tzn. wykonują
instrukcje poprzedników (z kilkoma wyjątkami) oraz nowe, własne. Aby wymienić w Amidze procesor,
należy zamontować w niej kartę procesora (nazywaną też kartą turbo). Karta ta oprócz procesora
(z rodziny MC680x0, PowerPC lub RISC), pracującego z różnymi częstotliwościami, może zawierać:
koprocesor matematyczny (FPU) lub miejsce na niego oraz pamięć RAM (FAST) lub miejsce na nią.
W prostych modelach Amigi, kartę turbo podłącza się do gniazda EXPANSION (z tyłu obudowy),
a w Amigach stacjonarnych (lub A500/1200 z kartą rozbudowy) do złącza, znajdującego się obok slotów
Zorro. Ponadto kartę taką można rozbudowywać, np. przez wymianę zainstalowanego na niej procesora
(w podstawce) na szybszy model, dodanie modułów pamięci RAM, czy kontrolera twardego dysku.
Najnowocześniejszym, produkowanym seryjnie procesorem dla Amigi był PowerPC (PPC). Występuje
w kilku modelach (np. 603, 603e, 604, 604e), o różnych częstotliwościach taktowania (160, 180, 200,
233, 240 lub 250 MHz). Jest umieszczony na karcie procesora (turbo), którą można zamontować
w A1200, 2000, 3000 i 4000. Jeśli karta ta zawiera również starszy procesor, np. MC68040 lub 68060,
to można używać programów napisanych zarówno dla procesorów PPC, jak i MC680x0. W przeciwnym
razie, mogą być uruchamiane tylko programy napisane specjalnie dla PPC. Istnieje też możliwość
programowej emulacji procesorów z rodziny MC680x0, przez procesor PowerPC. System operacyjny
Workbench obsługuje procesory PPC, za pomocą dodatkowej biblioteki systemowej "powerpc.library".
Część programów napisanych dla procesora PowerPC, występuje w oddzielnych wersjach dla modeli
603 oraz 604. Prędkość procesorów Amigi wynosi, od kilku (MC68000) do 200-500 (PowerPC) milionów
instrukcji na sekundę (MIPS). Były też dostępne, bardzo drogie karty turbo z procesorami, o uproszczo-
nej liście rozkazowej (RISC).

FPU - jednostka zmiennoprzecinkowa, czyli koprocesor matematyczny. Wspomaga procesor, wykonując
skomplikowane obliczenia, np. funkcji trygonometrycznych. Nie był fabrycznie montowany w żadnym
modelu Amigi (chyba, że zawierał go procesor). Wymagają go tylko nowe programy. W Amidze (poza
niektórymi modelami) można zamontować kartę z koprocesorem MC68881 lub 68882, pracującym
z różną częstotliwością (np. 14, 33, czy 50 MHz). Jeśli dany program potrafi korzystać z FPU, to wzro-
śnie szybkość wykonywanych przez niego operacji, związanych z obliczeniami (np. skalowanie grafiki
wektorowej). System operacyjny Workbench obsługuje koprocesory matematyczne, za pomocą doda-
tkowych bibliotek systemowych. Koprocesor wbudowany w procesor MC68040 lub 68060, pracuje
z taką samą, jak on częstotliwością i zapewnia znacznie większą wydajność, niż koprocesory zewnę-
trzne, przeznaczone dla starszych procesorów z rodziny MC680x0.

RAM - pamięć o swobodnym dostępie, czyli pamięć operacyjna. W fabrycznych modelach Amigi
były montowane, następujące rodzaje pamięci:

SLOW -

pamięć 16-bitowa, dostępna jako rozszerzenie montowane w najstarszych egzemplarzach A500
(w szczelinie od spodu obudowy). Ze wzglądu na małą szybkość działania, już dawno przestano ją
produkować (zainstalowanie tego typu pamięci, spowalnia pracę Amigi).

CHIP -

pamięć 16-bitowa, montowana w każdej Amidze. Różne modele posiadały różną jej ilość: A500, 1000 - 512
kB; A500+, 600, 2000, 2500, 3000, CDTV - 1 MB; A1200, 4000, CD32 - 2 MB. Pamięć typu CHIP jest współ-
dzielona (do 4 MB) pomiędzy procesor, układ dźwiękowy (Paula) i układy graficzne (Agnus i Denise dla chip-
setu OCS/ECS lub Alice i Lisa dla AGA). Układ dźwiękowy używa tej pamięci do buforowania dźwięku. Dla
układów graficznych jest ona pamięcią ekranową (im większa jest rozdzielczość i liczba kolorów ekranu, tym
więcej pamięci CHIP jest wykorzystywane). Dostępne były rozszerzenia, o różnych pojemnościach w zależno-
ści od modelu Amigi (najpopularniejsze było 1 MB, także z RTC). Innym sposobem na rozbudowanie pamięci
CHIP jest zainstalowanie dodatkowej karty graficznej z wbudowaną pamięcią (np. 2, 4, czy 8 MB), która jest
znacznie szybsza od zwykłych rozszerzeń.

Poniższe rodzaje pamięci nie były fabrycznie montowane w żadnym modelu Amigi:

FAST -

pamięć 32- lub 64-bitowa (początkowo była 16-bitowa), przeznaczona tylko dla procesora. Stacjonarne Amigi
2000, 3000 i 4000 mają miejsce na moduły tej pamięci. Można ją też instalować na karcie procesora (turbo)
lub karcie rozszerzeń (tylko dla A500 i 1200). Na kartach tych, montuje się określoną odmianę pamięci FAST,
o ograniczonej pojemności (np. maksymalnie 128 MB). Najczęściej stosowane były 32-bitowe moduły SIMM,
o różnych pojemnościach (np. 8, 16, 32, czy 64 MB). Dawniej używano też pamięci na układach ZIP (miały małą
szybkość przy wysokiej cenie). Montaż pamięci FAST powoduje ok. 2-krotny wzrost szybkości działania Amigi.
Jeśli znajduje się ona na karcie turbo, to wzrost ten jest większy w zależności od modelu procesora, zainstalo-
wanego na karcie. W przypadku szybkiego procesora, zbyt wolna pamięć powoduje spadek jego wydajności.

Z3-FAST -

jest to również pamięć typu FAST, ale zamontowana w 32-bitowych slotach Zorro 3
(posiadają je A3000 i 4000). Może być używana zamiast zwykłej pamięci FAST.

RTG (ReTargetable Graphics) -

jest to pamięć kart graficznych typu RTG (np. Picasso 96).

Pamięć Z3-FAST oraz RTG może być używana tylko na procesorze MC68020 (+FPU) i MC68040.
Możliwość rozbudowy pamięci RAM, zależy od modelu Amigi i zainstalowanego w niej procesora
(MC68000/68010 nie zaadresuje więcej niż 16 MB). Teoretyczny maksymalny rozmiar pamięci RAM
w przypadku Amigi 3000 i 4000, wynosi 2 GB. Na płycie głównej tych modeli można zainstalować
moduły pamięci RAM o pojemności do 18 MB, a dodatkowe rozszerzenia w czterech slotach Zorro 3.

KS (KickStart) - trzon systemu operacyjnego Amigi, zawierający podstawowe jego funkcje. Pierwsza
Amiga (A1000) była wyposażona w niewielką pamięć tylko-do-odczytu (ROM). Zawierała ona procedury
służące do załadowania z dyskietki (nazywanej kickstartową), podstawowego systemu operacyjnego,
do specjalnie przeznaczonej na to pamięci RAM, o pojemności 256 kB. Po załadowaniu Kickstartu,
pamięć ta miała odłączaną linię zapisu, aby programy nie mogły jej modyfikować. Oczywiście po wyłą-
czeniu zasilania, zawartość tego pseudo-ROM'u znikała, dlatego Kickstart musiał być ładowany przy
każdym starcie komputera. Wybrano takie rozwiązanie, ponieważ firma Commodore chciała rozwijać
Kickstart, bez zmuszania użytkowników do wymiany pamięci ROM, gdy pojawi się jego nowa wersja.
Zamiast tego, trzykrotnie wydawano dyskietkę z Kickstartem 1.0 oraz poprawionymi jego wersjami 1.1
i 1.2. Powstało wiele wersji Kickstartu różniących się wbudowanymi funkcjami. Wersje do 1.3 włącznie
mają rozmiar 256 kB, a wyższe - 512 kB. Dlatego na Amidze 1000 nie można uruchomić nowszych
wersji Kickstartu, które nie mieszczą się do 256 kB pseudo-ROM'u tego komputera. Od modelu A500
wszystkie Amigi mają Kickstart, zapisany w prawdziwej pamięci ROM. Dzięki temu jest on dostępny
w kilka sekund od włączenia zasilania. Ogólne wersje Kickstartu (np. 1.3, 2.0, 3.0) dzielą się na pod-
wersje, różniące się zwykle niewielkimi zmianami. Każda podwersja składa się z liczby przed i za kropką
(np. 34.11, 37.151). Dotyczy to również programów systemowych (poleceń AmigaDOS, bibliotek).
Pierwsza liczba przed kropką, oznacza wersję Kickstartu: 43 - nowszy od 3.1, 40 - 3.1, 39 - 3.0, 37 - 2.0,
niższa - 1.3 lub starszy. Druga liczba za kropką, oznacza odmianę Kickstartu w obrębie tej samej wersji
(kolejna, poprawiona partia produkcyjna). Kickstart w wersji poniżej 37.300 nie obsługuje twardych
dysków. Na wszystkich Amigach można ładować Kickstart z dyskietki lub twardego dysku. Robi się to,
np. aby uruchomić stare gry wymagające Kickstartu 1.3, na Amidze z nowszą jego wersją. Wtedy jest on
ładowany do zwykłej pamięci RAM (podobnie, jak na A1000), która znika dopiero po twardym resecie
(brak zasilania przez ok. 5 sekund). W fabrycznych modelach Amigi były montowane, różne wersje
Kickstartu: A500, 2000 - 1.2/1.3; A2500, CDTV - 1.3; A500+, 600, 3000 - 2.0; A1200, 4000, CD32 -
3.0/3.1. Kickstart często oznacza się skrótem KS.
Wszystkie nowe Kickstarty są kompatybilne ze starszymi wersjami, tzn. programy napisane dla star-
szych Kickstartów, powinny działać na nowszych. Są jednak wyjątki, jak np. stare gry (Worms), które
nie uruchomią się na innym systemie, niż ten dla którego zostały napisane. Kickstarty 2.0 i nowsze,
zawierają podstawowe polecenia AmigaDOS (np. NewCLI, EndCLI, Prompt, Echo, Resident) oraz
biblioteki systemowe (np. Workbench.library, Intuition.library, DOS.library, Expansion.library). Dzięki
temu nie muszą się one znajdować na dysku systemowym, odpowiednio w katalogu C i Libs. Po wpi-
saniu w konsoli poleceń (CLI - Command Line Interface) jakiegoś polecenia, najpierw jest ono szukane
w pamięci Amigi (ROM lub RAM), a dopiero później w katalogu C na dysku. To samo dotyczy innych
plików (np. bibliotek). Aby sprawdzić, jakie polecenia znajdują się w Kickstarcie, należy wpisać pole-
cenie Resident (które notabene również jest w nim umieszczone). Spowoduje to wyświetlenie listy,
zawierającej polecenia AmigaDOS zapisane wewnątrz ROM'u (Internal) oraz ewentualnie przed nimi,
zostaną wymienione polecenia rezydentne (znajdujące się w pamięci RAM).
Aby wymienić w Amidze Kickstart, należy kupić odpowiedni układ scalony pamięci ROM (w obudowie
PDIP), a następnie włożyć go w podstawkę na płycie głównej, zamiast starego. Innym stosowanym roz-
wiązaniem jest podłączenie w to miejsce płytki, na której montuje się obydwa Kickstarty (stary i nowy).
Wyboru, który z nich ma działać dokonuje się przełącznikiem, wyprowadzonym na zewnątrz obudowy.
Wszystkie Kickstarty występują w dwóch odmianach: są 16- lub 32-bitowe. W zależności od procesora
zainstalowanego w Amidze, należy wybrać odpowiednią odmianę Kickstartu.

ChipSet - trzy układy scalone (koprocesory) montowane w każdej Amidze. Tworzą system mikropro-
cesorowy, odciążający główny procesor od generowania obrazu i dźwięku, obsługi stacji dyskietek,
transferu danych w trybie bezpośredniego dostępu do pamięci (DMA) i wielu innych operacji.
W fabrycznych modelach Amigi były montowane, następujące odmiany chipsetów:

OCS (Original ChipSet) -

montowany w A1000 oraz najstarszych egzemplarzach A500 i 2000. Zawiera układy grafi-
czne Agnus i Denise, umożliwiające wyświetlanie obrazu w rozdzielczości od 320x200 przy
4096 kolorach do 640x512 przy 16 kolorach, ze stałą częstotliwością odświeżania 15-16
kHz (tryb PAL lub NTSC).

ECS (Enhanced ChipSet) -

montowany w nowszych egzemplarzach A500 i 2000 oraz A500+, 600, 2500, 3000 oraz
CDTV. Zawiera nieznacznie ulepszone układy graficzne Agnus (nazywany też Fat Agnus)
i Denise, umożliwiające uzyskanie wyższych rozdzielczości obrazu (do 1280x256
i 1280x512 w trybie PAL), o programowalnej częstotliwości odświeżania 15-31 kHz.
Są one minimalnie szybsze od układów OCS.

AGA (Advanced Graphics Architecture) -

jest to ostatni i najbardziej rozwinięty chipset, montowany w A1200, 4000
i CD32. Początkowo miał nazwę kodową AA (Advanced Amiga), ale póź-
niej w niektórych krajach zaczęto go sprzedawać jako AGA i ta nazwa się
przyjęła. Zawiera zmodernizowane układy graficzne Alice (zamiast Agnus)
i Lisa (zamiast Denise), umożliwiające wyświetlanie obrazu w rozdziel-
czości od 320x200 do 1280x512 lub 1024x960, przy 262144 kolorach
z 24-bitowej palety (posiadającej 16777216 kolorów), o programowalnej
częstotliwości odświeżania 15-50 kHz. Są one o wiele szybsze od po-
przedników. Amigi z chipsetem AGA po resecie (dla zwiększenia kompa-
tybilności), pracują w trybie emulacji układów ECS i dopiero polecenie
AmigaDOS, o nazwie SetPatch uaktywnia kości AGA.

Chipsety te są potocznie nazywane układami graficznymi, choć w rzeczywistości nie jest to ich jedyna
funkcja. Powstało wiele dodatkowych kart graficznych dla Amigi, które są wielokrotnie szybsze od jej
chipsetów. Najpopularniejsze były 64-bitowe karty graficzne z wbudowaną pamięcią (np. 2, 4, czy 8
MB). Umożliwiają one uzyskanie wysokich rozdzielczości obrazu (np. 800x600, 1024x768, 1280x1024,
czy 1600x1200) przy 65536 (16-bit) lub 16777216 (24-bit) kolorach, o częstotliwości odświeżania ponad
31 kHz (np. 68 kHz). Kartę graficzną można zamontować tylko w slocie Zorro. W niestacjonarnych
modelach Amigi, konieczne jest zainstalowanie dodatkowo karty rozbudowy (dostępnej tylko dla A500
i 1200), która zawiera te sloty. Wyjątek stanowi stara karta graficzna DCTV, którą można podłączyć
nawet do nierozbudowanej Amigi 500.
Paula - to nazwa trzeciego koprocesora, wchodzącego w skład wszystkich odmian chipsetu Amigi. Jest
to układ dźwiękowy, zajmujący się też transmisją danych wejściowych i wyjściowych (I/O) w trybie DMA.
Może jednocześnie generować 4-głosy 8-bitowego dźwięku stereo (2-głosy/kanał), o częstotliwości ok.
65 kHz. Dostępnych jest 9-oktaw z modulacją amplitudy (AM - Amplitude Modulation) i częstotliwości
(FM - Frequency Modulation). Stosując odpowiednie oprogramowanie (AHI - Audio Hardware Interface)
można uzyskać nawet 256-głosów 14-bitowego dźwięku, o podobnej częstotliwości.
Powstało wiele dodatkowych kart dźwiękowych dla Amigi, które dają dźwięk dużo lepszej jakości, niż
układ Paula. Najpopularniejsze były 16-bitowe karty dźwiękowe, umożliwiające uzyskanie 16-bitowego
dźwięku stereo, o częstotliwości próbkowania 44.1 kHz lub wyższej (np. 48 kHz). Kartę dźwiękową
można zamontować tylko w slocie Zorro. W niestacjonarnych modelach Amigi, konieczne jest zainsta-
lowanie dodatkowo karty rozbudowy (dostępnej tylko dla A500 i 1200), która zawiera te sloty. Wyjątek
stanowi dość nowoczesna karta dźwiękowa Atlantis, którą można podłączyć do każdej Amigi, za pośre-
dnictwem portu stacji dyskietek (FDD można dalej używać - karta jest przelotowa). Zawiera procesor
MC56002 (DSP - Digital Signal Processing), 96 kB pamięci, 18-bitowy oversampling przy częstotliwości
próbkowania do 48 kHz. Karta Atlantis mieści się w obudowie napędu 3.5" cala.
Ponadto wszystkie chipsety Amigi, zawierają również dwa dodatkowe koprocesory graficzne:

Copper -

umożliwia szybkie działanie gier przez realizację niezwykłych efektów na kolorach oraz płynne przewijanie
w dół wyświetlanych ekranów, w wyniku czego może być widocznych jednocześnie kilka ekranów, działają-
cych w różnych trybach graficznych. Technicznie jest to bardzo wyspecjalizowany koprocesor realizujący tylko
trzy operacje, ale wykonuje je niezwykle szybko i wydajnie. Operacje te, to zmiana: trybu graficznego, war-
tości kolorów lub definicji sprite'u w określonym miejscu ekranu. W ten sposób Amiga może generować na
ekranie wiele różnych efektów jednocześnie, bez obciążania głównego procesora.

Blitter -

potrafi bardzo szybko skopiować prostokątny obszar ekranu i umieścić go w innym miejscu. Podczas tej
operacji można pobrać do trzech obszarów źródłowych i wykonywać na nich działania logiczne (np. aby
uzyskać różne efekty). Pozwala to zdefiniować w kopiowanym obszarze pewne kolory jako przezroczyste,
aby nie zmodyfikowały obszaru przeznaczenia. Dodatkowo koprocesor ten może szybko rysować linie
i wypełniać obszary ekranu. Jego właściwości pozwalają niezwykle szybko wyświetlać realistyczne animacje.

Warto wspomnieć w tym miejscu również o trybie graficznym:
HAM (Hold And Modify) - jest to tryb graficzny dostępny począwszy od pierwszej Amigi 1000.
Wykorzystuje sprzętową kompresję obrazu "ca.three", co pozwala wyświetlić na ekranie dużo
kolorów jednocześnie (np. 4096), przy wykorzystaniu małej ilości pamięci. Dzięki temu Amiga
zasłynęła z płynnie wyświetlanych animacji, nawet na najprostszych jej modelach.

Zorro - sloty umożliwiające rozbudowę Amigi dodatkowymi kartami (np. graficzną, muzyczną, turbo).
Były montowane w fabrycznych modelach stacjonarnych, poza Amigą 1000 (do A500, A1000 i A1200
można podłączyć kartę rozbudowy, która zawiera te sloty). Powstały następujące wersje slotów Zorro:

Zorro 1 -	jest to nieoficjalna nazwa krawędziowego złącza rozszerzeń (side expansion port), które znajduje się na płycie głównej Amigi 500 i 1000. Do tego 16-bitowego złącza z wyprowadzonymi wszystkimi sygnałami procesora można podłączyć kartę rozbudowy, która zawiera właściwe sloty Zorro 2.
Zorro 2 -	używają 16-bitowej magistrali, były montowane w A1500, 2000 i 2500. Karty przeznaczone dla slotów Zorro 2 są kompatybilne z następną ich wersją, czyli można je podłączać do slotów Zorro 3.
Zorro 3 -	posiadają 32-bitową szynę danych, były montowane w A3000 i 4000. Ich złącza są identyczne, jak slotów Zorro 2 (dzięki multipleksowaniu linii sygnałowych). Dlatego można do nich podłączać starsze 16-bitowe karty, przeznaczone dla slotów Zorro 2. Automatycznie jest rozpoznawana szerokość magistrali zainstalo- wanej karty i w zależności od niej, wybierany jest odpowiedni tryb transferu danych. Sloty Zorro 3, gdy się pojawiły (1990 rok), stanowiły jedną z najszybszych magistral systemowych, wśród powszechnie dostępnych w tym czasie komputerów.

Cechą charakterystyczną wszystkich wersji slotów Zorro jest automatyczna konfiguracja, podłączanych
do nich kart (Autoconfig). Na innych komputerach konieczne było, ręczne ustawianie zworek lub mikro-
przełączników DIP na instalowanych kartach, aby zarezerwować dla nich wolne zasoby systemu
(obszary pamięci, numery przerwań IRQ - Interrupt ReQuest). Wymagało to od użytkownika specjali-
stycznej wiedzy, aby uniknąć konfliktów sprzętowych. Od czasu pojawienia się A1000 (1985 rok) ze
slotami Zorro, proces ten został całkowicie zautomatyzowany i użytkownik nie musiał się już martwić
takimi szczegółami. Odpowiednikiem technologii Autoconfig, była zawarta w systemie Windows 95
(1995 rok) technologia, o nazwie Plug and Play (PnP). Różni się ona tym, że wykrywa i konfiguruje
karty, gdy system operacyjny jest już uruchomiony. Na Amidze, po włączeniu zasilania Kickstart szuka
kart we wszystkich slotach rozszerzeń. Gdy jakąś znajdzie, odczytuje dane o jej typie oraz potrzebnych
zasobach, a następnie natychmiast je przydziela (przed załadowaniem systemu operacyjnego).

FDD - wewnętrzna 3.5" calowa stacja dyskietek DD (Double Density), montowana we wszystkich
fabrycznych modelach Amigi, oprócz CD32 (model CDTV ma tylko zewnętrzną stację dyskietek).
Obsługuje dyskietki o pojemności 880 kB. Po sformatowaniu takiej dyskietki, poleceniem Format (lub
programem systemowym o takiej nazwie) w trybie OFS (Old File System), pozostaje na niej 836 kB
wolnego miejsca. Natomiast po sformatowaniu w trybie FFS (Fast File System), dostępnych jest 878
kB. Do Amigi można podłączyć zarówno wewnętrzną, jak i zewnętrzną (do gniazda DISK DRIVE z tyłu
obudowy) stację dyskietek DD lub HD (High Density). Ta ostatnia umożliwia używanie dyskietek
o pojemności 1.76 MB, a przy zastosowaniu odpowiedniego oprogramowania, nawet powyżej 2 MB.
Spotyka się dyskietki dla Amigi, które nie są zapisane w systemie plików AmigaDOS (OFS lub FFS).
Dyskietek takich nie można otworzyć z poziomu Workbencha (po ich włożeniu do stacji, pojawia się
ikona napędu podpisana DF0:???? lub DF0:NDOS), gdyż zawierają dane zapisane w niestandardowy
sposób. Najczęściej znajdują się na nich gry (może to być również objawem uszkodzenia dyskietki
i zapisanych na niej danych). Można je odczytać blok po bloku na specjalnych programach (np. DiskX
2.2 albo na FileMasterze za pomocą opcji DiskEdit). Każdą dyskietkę przeznaczoną dla Amigi można
skopiować (jeśli nie zawiera błędów) odpowiednim programem, np. bardzo popularnym D-Copy 2.0.
Umożliwia on skopiowanie całej dyskietki lub tylko wybranych jej ścieżek (cylindrów) na inną dyskietkę.
Na Amidze wyposażonej w jedną stację dyskietek, dane z kopiowanej dyskietki źródłowej najpierw
trafiają do pamięci RAM, a dopiero później z pamięci na dyskietkę docelową. Natomiast, jeśli Amiga
posiada dwie stacje dyskietek, to dane są kopiowane bezpośrednio z jednej dyskietki na drugą.
Ponadto program ten posiada opcję NIB 3 (w Copy Menu), której wybranie umożliwia kopiowanie
dyskietek zapisanych w formacie MS-DOS.